Caribbean Jim

Het lijkt me wel lachen om eens een keer naar Bonaire te gaan. Als klein kind was ik al een keer geweest maar het enige wat ik mij daarvan kan herinneren is de rit op de boot met de glazen bodem en de paar 'bala bala'-vissen die we zagen (die schijnen daar alleen rond te zwemmen en heten zo vanwege het kleurrijke polkadot-patroon op hun huid. De production designer van 'The Life Aquatic with Steve Zissou' zou ervan hebben gesmuld). Bonaire is voor een groot deel een natuurreservaat, dus toen wij er overheen vlogen na zonsondergang was het enige licht dat vanaf het vliegtuig zagen die van Kralendijk en wat andere plekjes en die van de kleine raffinaderij. Daaromheen en achter was het donker, met heel af en toe een lichtbaken aan de kust. We zagen contouren van verlaten strandjes, rotsen en allerlei door de mens onaangetaste wildernis in het donker. Het zag er allemaal onheilspellend, magisch en uitnodigend uit. Wat voor moois en misschien wel gevaarlijks kruipt daar allemaal rond? Natuurlijk wist je dat wel, maar na 9 en een half uur in een veels te kleine kuipstoel films kijken (het best OKeeje Burn After Reading, met daarna Body Of Lies en Traitor, allebei met fictieve bomaanslagen door moslims op Amsterdam. Classy hoor) en niet slapen is zo'n uitzicht bijna een soort van beloning. Zo van 'hier, omdat je geen trombose hebt gekregen in onze slechte excuus voor een busstoel met personal entertainment schermpje'. Verder was de luchthaven klein en roze en moest ik, samen met de andere passagiers die nog door moesten vliegen naar Aruba, een uurtje wachten terwijl de lokale schoonmakers hun werk deden en de nieuwe passagiers naar Aruba en terug naar Damsko instapten. Een van de schoonmakers - toch wel de laagste soort type baan voor ex-gedetineerden - was een Nederlander. Hij was blond, tenger, had een bril op en zijn huid was tot leguanenleer getrokken door de Boneriaanse zon. Lang niet alle gelukszoekers vinden de Caribbean Dream, zo bleek weer. Direct na opstijgen kwamen we in een kleine luchtzak terecht en dacht ik "Turkish Air, The Ride". Mijn lichte vliegangst was allang weg. Het kon mij allemaal geen reet meer boeien.

Eenmaal op Aruba, een grote party-kerstverlichting-orgie van bedrijvigheid vanaf een paar honderd meter de lucht in, was ik snel uitgestapt met mijn handbaggage (zwarte samsonite canvas bag en koker met nieuwe Veraposters voor o.a. The War On Drugs, Omar Rodriguez-Lopez en Titus Andronicus) en toog ik samen met de rest van de zombies naar de douane. Daar waren de muren behangen met grote advertenties voor boottrips, car rentals en de oude natuurlijke brug toen het nog niet was ingestort. Een van die advertenties was voor cheapcaribbean.com, met daarop een lachende Caribbean Jim, een guitige Amerikaan met een blauwe hawaii-shirt aan, de gephotoshopte complexie van een worteltaart en chemisch gebleekte tanden. 'Luxury For Less. Caribbean Jim Welcomes You To Aruba'. Kennelijk is Jim een all-American good ol' boy die het goede leven in de Caribbean heeft opgezocht en vriendelijk is geworden met de locals. Je zou hem zo in een sitcom kunnen zien. Zo eentje dat zich afspeelt in het fictieve Margaritaville van Jimmy Buffett. Buffett zelf runt een hotelletje waar allerlei beroemde Amerikanen inchecken voor al dan niet muzikale gastrolletjes en de eeuwig jonge Mike Love ligt permanent in een jacuzzi vol gebronsde blondines. Zo af en toe kijkt hij de camera stout in en zucht hij "Aruba, Jamaica, oooooh I wanna take ya...". Golden Girls dus, maar dan in Margaritaville.
Dan komt Caribbean Jim het soundstage-pleintje binnenrijden "Hey it's Caribbean Jim! I wonder what sort of cooky new Caribbean adventure he's gotten himself into..." "Hi Jimmy! Yeah I just got back from Aruuuuuuuba! And I found some major locals-only info on some spectacular saaaaavings!" "Golly gee fucking wiz, Caribbean Jim!"

Luxury for less dus, de illusie van Margaritaville. Drommen van middleclass en oudere packagetoeristen , voornamelijk uit het noord-oosten van de VS hebben sinds het begin van de jaren '90 de kamers hier gevuld en hun geld uitgegeven, zolang het maar niet duur was. Nu met de recessie komen de klappen. We hebben het nog kunnen opvangen met de mensen die timeshares hebben hier. Zij komen nog maar een flink aantal van hen zal er vanaf willen. Misschien loopt de Jacuzzi alsnog leeg, raakt het hotelletje in verval en zit Caribbean Jim niet lang van nu alleen aan een tafeltje in zijn verder lege studioappartementje aan het strand, huilend met de loop van zijn oude dienstpistool tegen zijn gehemelte. Misschien komt het alsnog goed. Wie weet.

Ik knuffelde mijn moeder, zus en nichtje op de luchthaven. We deden mijn plunjezak en tas achterin de auto en presteerden het om de autosleutel vast te krijgen in een van de voegen van het deksel van de kofferbak. Boze taxichauffeurs en een takelwagen om ons heen voor 5 lange minuten, totdat een van de kofferdragers van De Palm Tours (een grote, brede jongen die waarchijnlijk al vanaf zijn 12e ettelijke tonnen aan zware baggage in het ruim van een tourbus heeft gelegd) het deksel net genoeg wist op te tillen zodat de sleutel eruit getrokken kon worden. We reden naar mijn vader toe, waar ik vanaf nu zal verblijven. Al op de luchthaven voelde ik mij totaal uit verband getrokken. Alsof ik er eigenlijk niet hoorde te zijn. Eenmaal aangekomen ademde ik de zoete warme avondlucht in, praatte nog even, nam een douche en ging naar bed.